ԻԶՈՒՐ Է

Ամեն անգամ ինչ-որ նորը, 
Փախցնելով հին վերքերից,
Նորն է տալիս…
Ամեն նորից նույն անդորրը, 
Շշնջալով լռության մեջ, 
Ձայն է տալիս…
Ու ձայն տալով կարոտները հեռանում են,
Սրտիս ցավը բարձր լալով՝
Հեկեկում է…
Քեզ կանչում եմ,
Բայց կանչերս տեղ չեն հասնում,
Գուցե զուր է…
Մութ գիշերում հինն ու նորը խառնվում են…
Իմ մտքերը բաժանվում են երկու մասի,
Քեզ ջնջում եմ, ու ետ բերում, 
Քեզ կանչում եմ, քեզնից փախչում, 
Համբուրում եմ, ցավից լացում,
Մոռանում եմ իմ ապրելը, 
Հարվածները, 
Հիմարի պես էլի, էլի հավատում եմ…
Չէ, իզուր է….